haydi kuşadası'na geldim ya boşluktan, buraya yazı yapıştırmaya vereyim kendimi.

hani kimin hakkında ne hissettiğimi burada üstü kapalı şekilde yazayım, onlar okuyunca direkt kendi üstlerine alabilsinler, kendilerine almasalar bile "acaba ben miyim la bu?" diye düşünebilsinler. sevdiğimi buraya yazayım, ifrit olduğumu buraya yazayım... sonra da utanmadan gideyim facebook'ta, twitter'da utanmaz gibi paylaşayım ki, herkes daha rahat kendini çeksin çıkarsın içinden. bunlar zor işler tabii. cesaret gerektirir, ruhum asi değil.

okuduğum kitap "çıplak ve yalnız". türk yazarlar hep daha farklı avrupalılardan, uzakdoğululardan. bunu türk olduğum için söylemiyorum. bittabii. dilleri, kelimelerle oynayışları ve koca paragrafı yazdıktan sonra tek bir kelimeyi kullanışları bazen "al kes la bileklerimi, bu kadar drama dayanamayacağım artık" boyutuna getiriyor beni. bu kitapta da çok oluyor bu. ve her psikopat insan yaradılışı gibi ben de, bu kitabın başarısını bana ne kadar gönül düğümlemesi yaşattığıyla ölçüyorum.

gökhan inesi şiiri bıraktı ve ben bunu birkaç gündür gerek aile ortamımda, gerek arkadaş ortamımda, gerek de değişik sosyal mecralarda bıkmadan usanmadan yazıyorum çünkü gökhan inesi çok kolay biçimde ulaşabileceğim ve bir merhaba yazabileceğim uzaklıkta olsa bile, her zaman benim için yüksek bir mertebede durmaya devam edecek. genç bir çocuk ama şiiriyle gözümde 125 yaşında. bıraktım o yükseklikte dursun. birbirimize de ilişmeyelim. "merhaba" falan da yazmayayım groupie kız edasında. şiiri bırakmayaydı iyiydi. o kötü oldu. yoksa başka bir şey değil.