insan hayatının bazı dönemlerinde; içinde pislik, iğrençlik, yüksek oranda acı ve bedbahtlık barındıran şeyler okuduğunda; bileklerini kesip "bu dünya neden böyle allah, rezil rüsva her şey, neden yaşıyoruz anasını sattığımın" diye bağrınması gerekirken aksine içini bir umut kaplıyor, bir mutluluk hali geliyor şizofrenmiş gibi insana. felsefik şeyler anlatmaya çalışmıyorum. bu cümlemde semboller veya istiarelere yer vermiyorum, hayır. gerçekten ve hakikaten iğrenç şeyler okuyup, izleyip mutlu olmaktan bahsediyorum. ha bu da psikolojik bozukluğun başka bir boyutu olabilir ama şu an tvde çalan demet akalın şarkısıyla coşup mutlu olmaktan daha iyi bir ruh hali olduğunu düşünüyorum. her türlü yeğdir.
beş gündür bir otele tıkılı olduğumdan ve elimin altındaki internetin azlığından mütevellit, kendimi su içer gibi kitap okumaya verdiğimden ve şansa okuduğum kitabın da içinden iğrençlik fışkırdığından bu tür ruh halleri içine girdim sanırsam. allahtan bu iğrençlikler beni intihara sürüklemiyor. sanırım yukarıda bahsettiğimizin aksine benim ruh halim yeterince iyi. türkiye gerçeklerinden henüz etkilenmeyecek kadar iyi. bu gerçekler en tokat haliyle bana okutulduğunda kendimi asmayacağım kadar iyi. henüz.
ha bahsettiğim de; hakan günay'ın az'ı.
yukardaki fotoğraftaki adam da benim dedem. asker. benim gördüğümden daha çok rezillik görmüştür hayatı boyunca herhalde. doğuya artı olarak en çok da ankara'nın rezilliklerini. benim şu an yürüdüğüm sokaklarda o da yürümüş ya... ben bunu her düşündüğümde ağzım gülümsüyor. az'ı her düşündüğümde olduğu gibi.
oğuz atay da çok yaşasın.
(not: cano yanlış anlaşılmasın, taptım kitaba, taptım.
0 yorum:
Yorum Gönder