Başlıksız

Bazen yaşadığım hayattan rahatsız oluyorum.
Benimkisine rahat batmak denebilir ama gerçekten neden yaşıyorum ki ben? Yani sonuçta nereye varacağım? Eşek gibi çalışıyorum. Bu durum üniversitede iki katına çıkacak çünkü iki üni bir arada okuyacağım. Belki hayatı ıskalayacağım, belki arkadaşlarımla yeteri kadar gezmeyeceğim. Sonunda da bir şirkette benden daha düşük birinin altında çalışıp, emir alacağım.
Benim dert ettiğim, hayatta hak ettiğimiz şeyleri alamamamız değil. Onu yıllar önce bıraktım çünkü eğer bu dünyada yaşıyorsak daha dünyaya geldiğimiz anda hayatla bu anlaşmayı yapmamız gerekiyor. Alamayacaksın kardeşim istediklerini. Bu kadar basit.
O yüzden gereksiz yere dövünmek yerine her şeyi sindirip yoluna devam etmek gerekiyor. Fakat, yoluma devam etmeyi istiyor muyum? Soru bu. Depresyonda falan değilim, hayır. Kendimi öldürmek istemiyorum, özellikle ölmek de istemiyorum ama ölsem de çok bir şey değişeceğini sanmıyorum. Bu ikisinin arasında çok büyük fark var. Gelecek beni korkutuyor. Yaşarken cesaretli oluşum bu noktada bir işe yaramıyor. Çünkü ne olacağını bilmiyorum. Karşılaştıklarımla başa çıkıp çıkamayacağımı bilmiyorum. Hazır yol yakınken korkaklık yapıp kaçmak çok işime geliyor açıkçası.
Hayat güzel, hayat yaşanmaya değer diyen insanlara çok imreniyorum. Herhalde onlar bir şeyleri oturtmuşlar. Hayata katlanabilmek için pozitif olunması gerektiğini biliyorum ama ben olamıyorum. Karakterimde yok. Salak değilim, kendime sürekli dert yaratmayı ben de istemezdim ama olmuyor. Bu yüzden de zaten zor olan yaşam iki kat zorlaşıyor.
Depresyonda değilim. =) Ama bazen hayatım ve gelecek üzerine düşündüğüm zaman korkuya kapılıyorum. Belki be çok fazla düşündüğüm için oluyor. Ya da belki hayatla bazı anlaşmaları şimdiden yaptığım için. Hayatı fazlasıyla ciddiye alıyorum. O da bu yüzden ....