Dedeme...

Uzun zamandır yazamıyorum çünkü gerçekten yoğun günler geçiriyorum.
Pazar günü dedemi kaybettik. Apar topar dershane çıkışı Ankara yollarına düştük. Yalan söylemek istemiyorum; ölüm haberi bizi şaşırtmadı çünkü dedem 10-12 yıldır çok zor zamanlar geçirdi. Hem kendi çekti, hem de anneanneme çektirdi. Son zamanlarda zaten hastanedeydi. Düşüp bacağını kırmıştı. Ameliyat iyi geçmişti ama bu beraberinde bir sürü sorunu da getirdi.

Kimse dedesinin, babasının, kocasının ölmesini istemez ama bu tür zamanlarda bencilliği bırakıp biraz da çeken adamı düşünmek gerekiyor. O yüzden uzun zamandır zaten dedemin artık bu hayattan kurtulmasının en hayırlı şey olacağını düşünüyordum.

Haber geldiğinde üzüldüm. Ama dedem için değil. Annem ve anneannem için. Çünkü ölenin arkasından üzülünmesini saçma buluyorum. Bazılarına bu çok duygusuzca bir hareket gibi gelebilir, doğrudur da belki. Yalnız, önümdeki örneklere baktığımda aslında üzüldüğümüzün ya kendimiz ya da ölen kişi dışındaki kişiler olduğunu gördüm.

Kısacası, dedem bu hayattan kurtulduğu için huzurluyum. Çektiklerini bir kendi bilir. Anneannem'de yaşamını doğru düzgün geçiremedi. Hastalıktan önce dedem zor bir karakterdi, hep çekti. Hastalıktan sonra dedem yine zor bir adamdı, hastaydı, yine çekti. Artık anneannemin de hayatını yaşaması gerekiyor.

Bir ölüm haberini nasıl bu kadar mutluluk verici bir habermiş gibi veriyor olmam sizi şaşırtabilir, hatta beni ayıplayabilirsiniz.

Ama ben artık sırf 'çevre' baskısı yüzünden düşünmediklerimi düşünüyormuş gibi yapmaktan bıktım. Bu çevre baskısı meselesine sonradan keyfim gelirse değinirim.

Şu an Ankara'dayım. Evimiz evet hüzünlü şu an ama yine de biz mantıklı insanlarız ve dedem keşke yaşasaydı diyecek kadar bencil değiliz.

Dede, umarım orada acıların dinmiştir. Seni özleyeceğiz...