Deneysel Bir İnceleme

Savunduğum fikirleri icraata geçireyim dedim. Yakın zamanda "türkü" konusuna değinmiştim. Daha önceden bir iki kere "türkü bar" tecrübem olmuştu ama hiç "konser" oluşumu içerisine girmemiştim. Dolayısıyla birazdan anlatacağım Sabahat Akkiraz ve Arif Sağ konseri, benim ilk deneyimim "türkü konseri" alanında.

İlk olarak, seyirci kitlesinde bazı değişiklikler bekliyordum yani en azından Mozart dinlemeye gelmiş kişilerle bir farklılık olmalıydı arada. Ne yazık ki böyle bir şey gerçekleşmedi. Zira gelenler klasik müzik dinlemeye gelmiş havadaydılar. Kıyafetler, tipler...

Konserin başlamasından önce her şey normaldi. Para verip, müzik dinlemeye gelmiş, edepli şekilde yerlerinde oturan insanlardık. Müzisyenler sahnede yerlerini aldı, Sabahat Akkiraz 15 yaşındaki bir kız edasıyla sahneye çıktı veee ilk nota basıldığı an salon büyük bir mutasyonun içine girdi. Herkes aynı anda alkışlarla tempo tutmaya başladı. Şaşırdım. Etrafıma garip gözlerle bakındım. İnsanlar kendinden geçmiş şekillerde türkü söylüyorlardı. Hani sanki arkadaş toplantısındayız, saz çalıp, türkü söyleyen birileri var, biz de hep beraber eşlik ediyormuşuz gibi...

Pop, rock konserlerinde de eşlik edilir ama bu öyle bir şey değil. Orada olup, yaşamak lazım. Zaten konserin ortalarına doğru bildiğin davul zurna geldi sahneye. Millet hazırlıklı gelmiş anam. Kadınlar pembe pullu mendillerini çıkarıp, dans etmeye başladı. Utanmasak İş Sanat'ın dana kadar salonunda halay çekecektik ama allahtan insanlar yerlerinde oynamayı tercih ettiler.

İkinci yarıda sahneye Arif Sağ geldi. Ortalık biraz daha ağırlaştı. Oynak türküler çalınmadı yani. Ağır, oturaklı Alevi türkülerinden girdik, ağır, oturaklı Alevi türkülerinden çıktık. Bu arada Alevileri sırf türküleri yüzünden ayrıcaklıklı bir yere koyabilirim, o kadar hastasıyım o müziğin.

Konser çoşku içinde geçti anlayacağınız. Oradaki samimiyet çok garipti. Hiçbir yerde görmedim böyle bir şey. En azından deneysel amaçlı bir kere de olsa gidilmeli derim türkü konserine. Değişiklik olur hem.