Mesela Pınar salakmış.

Bu kız da amma çok konuşur oldu, eskiden ne güzel fotoğraf yüklerdi sırf diyebilirsiniz, doğrudur, kabul ederim. Nedense çenem düştü bu aralar. E beni boş bırakırsan 1 ay boyunca... Ne ders yaptırırsan, ne ödev verirsen, benim hastalıklı bünyem buna tepki gösterir tabii. Ben de okul zamanı tatil diye yalvaran, tatilde de okul diye ağlayan tiplerdenim, evet. Bu tatil de sıkıntıdan olsa gerek çeneme vurdu işte.

Kuzenim, Ankara'daki ilk göz ağrım, haftasonlarımın gezme hovardası sevgili Dodo'm Romanya'ya gidiyor yarın okumaya. Nasıl karaları bağladım sormayın, askere gidiyormuş gibi bir burukluk var içimde... 1 dönem boyunca onsuz turlayacağım Bahçeli civarlarında (hoş ben zaten Bahçeli'de dolaşmıyorum, o beni götürüyo ama neyse...)

Arkadaşlarıma da resmi olarak kavuştum bugün. Dedikodunun ve kahkahanın dibine vurduk (evet öyle yaptık). Tatil onlara yaramış, espri kalitelerini yükseltmişler, bir de İncir Reçeli adlı filme gittik beleşten ( Forum Ankara'da salı günleri üni. öğrencilerine beleş sinema var, apaçiler olarak her salı ordayız). Tavsiye ederim, gayet dramatik, romantik ve acılı bir film. Bir damla göz yaşı bile düştü gözümden bir sahnede.

Fotoğraf için kısa saçmalamalar:

Hani böyle romanlarda falan "çocukluğumun geçtiği o eski eve girince, her şeyin yerli yerinde olduğunu gördüm" triplerinde paragraflar vardır ya... Benim hiç öyle bir evim olmadı çünkü ben toplam 4 ayrı evde büyüdüm. E hal böyle olunca bi burukluk oluyor içimde... Yukardaki fotoğrafı çektikten sonra da aklıma o geldi işte. Mesela orası benim çocukluğumun geçtiği evmiş. Ben yıllar sonra gelmişim falan filan... Takılın işte.