Savaş'a Son Mektup

Sevgili Savaş,
Sen bizi bırakalı 2 gün oldu ve biz yarın seninle yine okulda buluşacakmışız gibi hissediyoruz. Acı bir durum aslında. 5 yıldır can ciğer dostun olan bir insanın bi saniye içinde seni bırakıp gitmesi...

Hem de mezuniyete 1,5 ay kalmışken.
Hem de ÖSS 1. sınavda iyi bir puan alıp, ikincisini düşünmeye başlamışken.
Hem de daha balomuz olacakken.
Hem de daha senin telefonunla çektiğimiz fotoğraflarımı alamamışken...
Biz nasıl ayrılacağız sene sonunda diye düşünürken sen bizi bırakıp gittin Savaş.
1 saat önce şakalaşırken, 1 saat sonra ölün geldi. Sen bunun ne demek olduğunu anlayabilir misin?
Kaç kere söyledik sana hız yapma diye. Çocuk gibi birbirinize hava atmak için hep ışık hızıyla gittiniz yollarda. Sınıfta tek konuştuğunuz buydu. Aranızda yarıştınız hep gizliden gizliye. Sonucu gördün mü Savaş? Hadi sen çekip gittin. Ya arkanda kalanlar?

Bu yaptığını hiçbir zaman unutmayacağım. Evet, hep dostum kalacaksın ama attığın kazığı hiç unutmayacağım. Hayatta en büyük kazığı senden yedim ben Savaş.

Ne gerek vardı şimdi ölmeye? Biz daha vedalaşamadık ki seninle. Hiçbir şey söyleyemedim sana. Bilsem böyle olacağını, okuldan çıkmadan önce matematik netimle dalga geçtin diye kızmazdım sana. 1 saat sonra öleceğini bilsem, daha farklı şeyler söylerdim. Daha konuşmadığımız o kadar çok şey vardı ki.

Ama kabulleniyorum artık yavaş yavaş yokluğunu. Facebooktan mesaj attım, mail de yolladım, hatta bakarsan telefonunda da birkaç mesajın var. Bakabilir misin bilmiyorum ama bunu okursan bir şekilde, onlara da bakmaya çalış. Seni dün uğurladık ya biz Savaş, gitme diye çok bağırdım arabanın arkasından, duydun mu bilmiyorum.

Geri dönsene Savaş.

Sevgilerimle,
arkadaşın Pınar.